Sol

To jest dziwne. Dookoła tyle szarości, burości, smutku. Ludzie chowają się w tych domach, nie chcą narażać się na kontakt z zimnem częściej niż jest to od nich wymagane. W tym okresie siedzieliby w domu, przy kaloryferze, z ciepłą herbatą w ręku.
Ja szczerze zrobiłabym to samo. Ale tu nie o to chodzi. Jak patrzę na ludzi, na ich twarze, to widzę, że czują się przytłoczeni, tacy zgaszeni. Tak, jakby w środku, w ich duszy była noc.
I dziwne jest to, że ja czuję się wprost odwrotnie. Przepełniona jestem radością. Wydaje mi się, że ta radość wypływa z mojego serca. Jestem zadowolona z siebie, z życia. Uosabiam się ze wschodzącym słońcem. Rankiem, gdy patrzę na nie, napełniam się jego mocą. I przez cały dzień chodzę, jakby mi ktoś przyczepił skrzydła. Chce mi się wszystkich przytulać, z wszystkimi rozmawiać, nawet tańczyć mam ochotę.
To dziwne. Ale dobrze mi z tym. I to tak dobrze, że sama tego nie ogarniam.

Chcę krzyczeć, chcę śpiewać, chcę łamać zasady, chcę się uczyć, chcę się wykazać, chcę żeby mnie zauważono, chcę być kochaną, chcę kochać, chcę pomagać, chcę dzielić się z innymi moją radością!

Testy poszły dobrze. Najlepiej z matematyki - 90%. Wszystkich punktów uzbierałam 156/200. Jestem tak szczęśliwa, że stałam się bardziej wesoła niż byłam. Tylko że teraz nie wypada się cieszyć, gdy wszyscy wokół mnie są smutni...